Bakkabræður, þeir Gísli, Eiríkur og Helgi, hefðu stjórnað þessu liðu betur en þessir jólasveinar
Þegar hér er komið þá hugsaði maður með sér að þetta gæti ekki orðið verra, rétt?
Rangt.
4. október 2005 gengur Isiah Thomas frá skiptunum á Eddy Curry frá Bulls fyrir einhverja bekkjarverma, og valrétt Knicks í fyrstu umferðinni í nýliðavalinu 2006 og í annari umferði í nýliðavölunum 2007 og 2009 ásamt réttinum á að skipta á valrétti í fyrstu umferið 2007. Með þessum valréttum lönduðu Bulls meðal annars Tyrus Thomas og Joakim Noah. Í millitíðinni blés Curry út eins og tveir björgunarbátar auk þess sem nánast allt sem gat farið úrskeiðis hjá honum gerði það (gjaldþrot, morð á fjölskyldumeðlimi, ákæra um kynferðislega áreitni…frá karlmanni). Var ég búinn að minnast á að Knicks hefur borgað honum 20 millur fyrir síðustu 2 ár þar sem hann hefur ekki spilað nema 10 leiki? Eða að þeir skulda honum 11 milljónir dollara fyrir næsta tímabil sem er frekar vafasamt að hann spili yfir höfuð?
Ekki nóg með það heldur fleygði Isiah 30 milljónum fyrir 5 ára samning til Jerome James eftir að sá síðarnefndi hafði spilað eina góða séríu í fyrstu umferðinni í úrslitarkeppninni 2005. Isiah hefði verið nær að horfa á leiki Seattle á móti Spurs í 2.umferðinni það árið þar sem James var skólaður af Duncan og félögum. Eða bara horfa á feril hans fram að þessu. James spilaði aldrei fleiri en 45 leiki á fjórum árum sínum með Knicks, og einungis 4 leiki samtals síðustu 2 árin. Þess má geta að hann fékk 12 milljónir dollara þau 2 ár, eða 3 milljónir dollara á leik. Ekki slæmt tímakaup það.
Í febrúar 2006 sendi Isiah Trevor Ariza og múmíuna sem eitt sinn kallaðist Penny Hardaway til Orlando í skiptum fyrir Steve „Franchise“ Francis. Isiah sá fyrir sér að Francis og Starbury myndu mynda eitt sterkasta bakvarðarparið í deildinni og var þeim ítrekað líkt við bakvarðarparið Earl „The Pearl“ Monroe og Walt Fraizer. Óhætt er að segja að svo fór ekki. Stevie brann út hraðar en vaxkerti í eldflaugahreyfli og Starbury…já…það er nú bara efni í heila grein útaf fyrir sig.
Sumarið 2005 hafði Larry Brown verið ráðinn sem þjálfari liðsins og nú átti sko aldeilis að starta stórveldinum. 11 mánuðum, 23 sigurleikjum og 13.412 rifrildum (aðalega við Starbury) seinna var hann rekinn þrátt fyrir að eiga 4 ár og 40 milljónir eftir af samningnum sínum. Og að sjálfsögðu neituðu Knicks að borga.
Í kjölfarið á brottrekstrinum ákvað Dolan að láta Isiah þjálfa þennan sorglega hóp sem hann hafði komið saman og setti honum stólinn fyrir dyrnar. Annað hvort sýndi hann árangur eða leitaði sér að nýrri vinnu. Isiah fór ágætlega á stað með liðið, þrátt fyrir þegar hálft liðið var rekið út af fyrir slagsmál í leik á móti Denver. Seint um tímabilið þegar Knicks sat í áttunda sæti þá ákvað Dolan að þetta væri nógu góður árangur og gaf Isiah nokkra ára framlengingu á samningnum hans. Að sjálfsögðu datt botninn úr leik liðsins eftir það og Knicks missti af úrslitarkeppninni.
Sumarið 2007 var Francis og Channing Frye skipt til Portland Trail Blazers fyrir Dan Dickau, Fred Jones og Zach Randolph (eða Fat Randolph, eins og ég vildi alltaf kalla hann). Portland voru ekki æstari en það að halda Francis að þeir borguðu honum 30 milljónir dollara fyrir að vinsamlegast halda sig í burtu frá liðinu. Zach skilaði reyndar ágætis tölum á pappírnum fyrir Knicks, en svo skilaði hann líka þessu.
